«موج ناب» گرایشی است در شعر فارسیِ معاصر که از زایشهای جریان شعر «موج نو» به شمار میآید. «موج ناب» در میانۀ دهۀ پنجاه خورشیدی با حمایت و کوشش منوچهر آتشی و معرفی آن از طریق مجلّۀ تماشا پاگرفت. پایهگذاران حلقۀ نخست موج ناب، پنج شاعر جوان به نامهای سیدعلی صالحی، هرمز علیپور، آریا آریاپور، یارمحمّد اسدپور و سیروس رادمنش بودند. خاستگاه اصلی این موج، نخست، شهر نفتی مسجد سلیمان در جنوب غربی ایران بود، سپس با استقبال نشریّاتی همچون تماشا و بنیاد، این نحوۀ سرودن علاقهمندان بسیاری در سراسر ایران یافت. دو رخداد عظیم و دگرگونکنندۀ انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی از یک سو و از دست رفتن پایگاههای رسانهای آن از سوی دیگر، موجب کم فروغ شدن و رفته رفته به خاموشی گراییدن این موج گردید و شاعران آن در میانۀ دهۀ شصت هر کدام سرمشقهای تازهای را در سرودن پی گرفتند.تعهّد گریزی و فردگرایی، کمتوجهی به عنصر اندیشه و محتوا، اقلیم‌گرایی، گریز از وزن و گرایش به زبان نثر، آشناییزدایی، هنجارگریزی در نحو زبان، تأکید بر تقطیع ویژه، تصویرگرایی و کشف روابط جدید و تجریدی میان اشیا، بهره‌گیری از زبانی عاطفی و گاه مبهم، توجه به فرم و شکل بیان، ایجاز و بسامد بالای واژگان اقلیمی و عناصر طبیعت بومی در شعر از مهم‌ترین ویژگی‌های این موج شعر است.
(سایت ادبی بادوازده سال سابقه)
