شعر کلاسیک

بهار سبز بی پَرچین تو باشی شکوه فصل عطرآگین تو باشی اگر چه ‌ زاده یِ اردیبهشتی نسیم باغ فروردین

فیض دعا سحر به فیض دعا راه تا خدا بردم ببین چه بهره ای از دولت دعا بردم همین نه

بـه عشق روزهـای شادی افـروز زند بر دف پیاپی حاجی فیروز صـدای ِ پـای ِ فــروردیـن بیـاید درون کـوچه هـای

تو آفریده شدی تا که دلبری بکنی که سر به تو بِسِپارم، که سروری بکنی نگاه گرم تو بر من

نفست گر به تن داغ بیابان برسد حال نعشی‌ست که بر کالبدش جان برسد یک نظر کُن به نسیم و

یار موافق هراس زلزله ای مثل بم نداشته باشی چه غم که ملک سلیمان و جم نداشته باشی شریک دزد

سال ها رفت و گل از پیرهنت می ریزد باغی از شعـر و غـزل از بدنت می ریزد آن زمـانی

دیدی دلا که یار نیامد گرد آمد و سوار نیامد بگداخت شمع و سوخت سراپای وان صبح زرنگار نیامد آراستیم

رسیده عید نوروز وجهانم در عزا مانده نمی دانم که لبخندم کجا رفته ،کجا مانده .   رسیده عیدِ نوروز

در کارگه کوزه گری رفتم دوش دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش ناگاه یکی کوزه براورد خروش کو کوزه

باز باران یادم آورده است زحمت های دهقان باز باران یادم آورده است پشت بام کاگلی مان باز باران یادم

دیدم آن پری رو را در لباس یلدایی مثل گل شده زیبا در لباس یلدایی در لطافت و خوبی شهره

گیاهی کوچکم بر بستر سنگ نگین سبز ِ روی ِ تاج ِ خوشرنگ شبی گفتم به انسانی ریاکار مَزن بوسه