شعر نو

بر در ایوان تو نشستیم با دلی غمگین در شبستان بلند چوبی بابت که اشجار کهنسالش گردش را حصاری بسته

پرده های کهنه را کنار می زنم عطر شکوفه در هوا چرخ می زند بالا می رود اوج می گیرد

مردی در سایه ی خویشم زنی در تاریکی مرا دوست دارد حسن عامری

نصرت رحمانی: مادر مادر منشين چشم به ره برگذر امشب بر خانه پر مهر تو زين بعد نيايم آسوده بيارام

مثل کسی که تصمیم گرفته خود کشی کند من می خواستم او را فراموش کنم … ((محمد شیرین زاده))

نگاه کن بهار دارد از درز دیوار سرک می کشد کوتاهی نکن یک بنفشه لای موهایم بکار دنیا نیاز دارد

تو را دوست دارم چون بوئیدن غنچه ای در حال باز شدن چون رویایی شیرین بعد از کابوس… تو را

رد بوسه هایم بر تنش انگار قدم زده کسی تنهایی اش را در برف … ((محمد شیرین زاده))

رمان جایی که فصلِ زرد غایب است!» انگشت ها در دستانِ خشم دست و پا می زنند پا می زنند

روزها بارانی چشمانِ بارانی و هزار قهرمان در شمع های مزارتو قهرمانان در افق های بنفش در آوازِ مرغابیهای دشت

اینک که راز خود را با تو در میان نهاده ام می توانم بروم من مأمور بودم تا تورا دوست

تاکی دراین خیال بمانم که می آیی تاکی دراین امید نشینم که برگردی تاکی به هر غریبه بگویم دوست تا

بام و شام کهنه می شوند بی آن که از تلاوت نام تو خالی شوم و تو به یادگیری فراموشی

قسم به نمی دانم های پر از اشاره و اشک قسم به گرم ترین دست های دور از هم قسم