نویسنده: علی میرزایی

مرا دنیاست زندانی به دستم دستبند این جا نمی دانم چه چیزی کرده ما را پایبند این جا نبستم دل

بیا یک شب به دیدارم ببین حال پریشان را و سیل غنچه های اشک خونینم به دامان را به مهر

ز خون نوع بشر سفره ها چه رنگین است دریغ و درد اگر روزگار ما این است به هر کجا

وقتی همیشه ظلم و ستم حرف می زنند پژمرده مردمند و ز غم حرف می زنند شادی که کیمیا شود

هیاهو می کنم دوستان در جمع اگر گاهی هیاهو می کنم شکوه ها در خانه از خود سر به زانو