نویسنده: دانیال رحمانیان

آیینه را نمی شناسد او جوانی اش را پای دار قالی شانه زده است ** بغض چشم هایم ترکید و

از بهار چه بنویسم وقتی چشمانت چار فصل شکوفه دارد (2) خانه ات بوی تنهایی می دهد نام مرا در