نویسنده: نسرین خواجه

نگاه کن بهار دارد از درز دیوار سرک می کشد کوتاهی نکن یک بنفشه لای موهایم بکار دنیا نیاز دارد

گفتند : عیب است شوهر داری اما نمی دانند شبها دزدکی در گوشه ای از قلبم کنار تو می خوابم!

دوباره باد می وزد و رویاهایم را با خود می برد من چقدر تنها می شوم تنهایی من شاید به

چشم هایم کور رنگی گرفتند راستی آمدنت چه رنگی بود!