ناب سرایان

شبی سرد است  و آه  خسته ی من سکوت ماه جان  افروز بشکست خروشید آسمان و ناله سر داد ز افغانم  دل گردسوز بشکست صدایی نیست جمله لال گشتند بیا  فریاد ،  ای آواز منقوش اسیر م ،  سخت دلتنگم، کجایی کنی بر نغمه ی  تنهائی ام  گوش خدا را  باد وحشی از ترحم بدم بر حنجرم ،  بگشای کامم بخوان بر این دریده دفتر عشق…

شبها و   روزان      ملال   آور با مردمانی مسخ و بی باور دلها  همه آیینه…  اما    تار تکرار    در    تکرار    در  تکرار محبوس این زندان  بی روزن می سوزم  از داغ جدایی من تا چند   لولیدن   دراین مرداب ای مرگ…ای زیبا! مرا دریاب .

من. دریا و موج پس ساحل کو

یک عمر، اسیر موج و خردل بودی درگیر تب و سرفه و تاول، بودی در کوچکی زمین، نمی گنجیدی بیهوده، در این جهان، معطل بودی

از یورش سیلاب جنون لبریزم چندیست به لب باده ی غم می ریزم بی روح بهار تو مثالم زدنی است بنویس که من زردترین پائیزم سیاوش پورافشار

در این دنیای رنگارنگ و زیبا که دارد وعده هایی بس فریبا غزلخوانان عاشق شادمانند چرا پژمرده می گردند گلها؟ “مهدی سیدحسینی”